Yürüyorum

[Keyf-i Mizah]

Yürüyorum
Koyu bir kederdeyim
Bir gecenin tam ortasında
Bir yağmurun en dolusunda
Gönlüme yenik
Gönlüme tutsak
Elim ayağım çıplak
Yürüyorum
Arkama bakmadan yürüyorum

Tanımadığım bir yerdeyim
Adımdan çok uzakta
Belki kötü bir tuzakta
Patlamaya hazır mayın misali
Fena halde beklemekteyim
İçim zehir zemberek
Bilmem ki yaşamak mı yoksa ölmek mi gerek
Yok yok aslında bu değildi benim düşündüğüm
Kendime şaşmaktayım
Deniz uzak, yolum kördüğüm
Kendimle savaşmaktayım
Yürüyorum
Arkama bakmadan yürüyorum

Vahim bir yalnızlıktayım
Rüzgarda bahar gülü gibi savruluyorum
Dudaklarımda asi bir küheylan çığlığı
Yıldız alacasında görünmez böceklerin
Belli belirsiz ıslığı
Aah ah
Kimbilir bu kaçıncı yanılgım
Bilmem ki nasıl anlatmalıyım
Aklımda hani o birini bırakıp diğerine koşan
Ya yanlış anlaşılan
Ya da bundan hoşlanan ince uzun kız çocuğu
Boynunda kendi elimle taktığım
Küçücük boncuğu
Sırtında da kahverengi gocuğu
Bakışları ürkek
Gözlerinde hep aynı buğu
Yürüyorum
Arkama bakmadan yürüyorum

Karanlık bir aydınlığa çıkmaktayım
Burnumda kokusu
Kulağımda beraber gezdiği insanların uğultusu
Azala azala çoğalmaktayım
Benim sanki bu sokakların
Yürüyen tek yolcusu
Yürüyorum
Arkama bakmadan yürüyorum
Yürüyorum
Arkamda bırakıp yürüyorum